Może w swoim miłosiernym zamyśle Pan nasz w ten sposób otoczył cię swoją łaską, że abyś już dalej się nie gubił, abyś zgodził się być małym, na tyle małym, że niezdolnym do roszczeń.
Abyś widząc, że przegrałeś życie i nie masz nic, mógł Mu przynieść jako swój jedyny dar te niezliczone, nieudane próby wierności i potem zniechęcenia i aby to wszystkie zlepione razem utworzyło taki wdowi grosz. Grosz, jakiego nie znajdziesz nigdzie, a który tylko dlatego przypomina monetę ubogiej wdowy, że i ona nic już nie miała po wrzuceniu go do skarbony.
Ty też będziesz zdolny oddawać Panu wszystko to co marne, samą nędzę, bo zaczniesz widzieć, że niczego więcej nie masz. A On zechce potraktować to, co Mu dajesz jako wdowi grosz. Bezcenny dla Niego, ponieważ ogołocony ze wszystkiego, co mogło dawać ci satysfakcję, poczucie, że jesteś kimś.
Wdowi grosz - dar słabości, który przyzywa jedyne panowanie Boga, który przyzywa pierwszeństwo miłosiernej łaski Pana.
(Z41, Rozdział 2 Otwierać się na Jedyne Panowanie Boga, s. 33-34)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz